Volkan Özyılmaz

Adalet ve Kalkınma Partisi icraatlarına baktığımızda "biz" ve "siz" olgusunu her yerde görüyoruz. İdeolojisi ne olursa olsun, bir icraat yapılacaksa bu icraatı toplumun sadece bir kısmını yanına alarak gerçekleştirmesi bana pek mümkün gözükmüyor. Bakıyorsunuz parti herkes ile kavgalı. Her birine söylediği bir şeyler var. Ordu darbeci, yargı statikocu, anayasa mahkemesi aslında ana muhalefet mahkemesi, monşerler beceriksiz, işçiler açgözlü (işçilere merhamet ediyorlar ama daha fazlası isteniyor), muhalefet tembel, bir kısım köşe yazarları başkalarının avukatı bu liste böyle uzayıp gidiyor (Artık hepsine de bağırılıyor. Söylemler sakin değil bağırarak gerçekleşiyor. Bağırmak yorulmanın, öfkenin ve çaresizliğin işaretidir). Kimler ile arası iyi? Kendi görüşüne olur verenler. Hatırlarmısınız bir zamanlar "milli birlik ve beraberliğe ihtiyacımız olan bu günlerde..." diye başlayan cümleler çok kullanılırdı. Yani topluma birlik olma gerekliliği anlatılmaya çalışı...

Artık heryerde popüler olacaksın. Popüler olmazsan sana hiç bir şey yok. İşin aslında doğruyu söylüyor olsan bile eğer söylediğinin popüleritesi yoksa, kusura bakma, yapacak bir şey yok. Hadi bu konu sanatsal düşüncelerde daha bir su götürür. Sesleri, hareketleri, renkleri, şekilleri, duyguları düşündüğümüzde açıklamalar yapmak zor, bilim ortaya konulsa tam olarak açıklayamıyorsunuz, konu ile ilgili binlerce kitap, makale, sanat nedir sorularına aranılan cevapları bulabilirsiniz. Tabii ki bu ortamda popüler olmak çok önemli bir hal alıyor. Peki ya siyaset? Siyasette de mi durum böyle? Olmamalı. Siyasetçinin popüler olması onun sözlerinin doğruluğunu, asıl ülkenin ihtiyacı olduğunu bize gösterir mi? Göstermez. Ama artık tartı bu şekilde tartıyor. Artık popülerseniz her dediğiniz doğru. Söylenilen sözlerin eskiyip eskimediği tartışılıyor, doğru olup olmadığı değil. Buradan da maalesef doğrulukla popülerliğin birbirine karıştığını görüyoruz. İşte size çarpıcı bir örnek, 11 Haziran 2010 gü...